Schrijfsels
Naast het schrijven van boeken, novelles en zelfs flashfiction, geniet ik er ook van om af en toe mijn gedachten op papier te zetten in de vorm van columns of andere schrijfsels.
MIJN DOCHTER EMMA
Achttien jaar geleden hield ik haar voor het eerst vast.
Ze paste in mijn armen als een belofte. Klein, warm en vol toekomst.
Nu, achttien jaar later, staat ze op de drempel van volwassenheid.
Ze leert hoe je wonden heelt, hoe je aanwezig bent in kwetsbaarheid.
Volgend jaar is ze verpleegkundige. Een prachtige titel, maar vooral een roeping.
Want zorgen zit niet in diploma’s of uniformen; het zit in wie je bent wanneer niemand kijkt.
En zij, mijn dochter, is zorg.
Soms zie ik haar, moe na een lange dagen, moe maar met een zachte glans in haar ogen.
Ze vertelt verhalen over mensen, nooit met sensatie, altijd met respect.
Ze begrijpt al iets wat velen pas veel later leren: dat nabijheid soms het mooiste medicijn is.
En haar droom gaat verder. Na de opleiding wil ze verloskunde studeren.
Er is iets ontroerends aan dat verlangen, om te zorgen aan het begin, bij het eerste ademhalen.
Misschien is het haar manier om de cirkel rond te maken: van kind naar vrouw, van gedragen worden naar dragen.
Ik kijk naar haar en voel heel veel trots! Niet alleen om wat ze bereikt, maar om wie ze is geworden.
Een jonge vrouw die haar pad kiest met zekerheid, zacht, sterk, nieuwsgierig, en eigen.
Soms denk ik terug aan dat eerste moment, dat kleine meisje in mijn armen, dat inmiddels groter is dan mijn dromen.
En ik weet: wat de toekomst haar ook brengt, ze zal altijd weten hoe ze moet zorgen.
Niet omdat iemand het haar leerde, maar omdat het al in haar zat.
Vanaf het allereerste begin!
VOOR MIJN VRIENDINNEN
De vrouwen met wie ik het leven heb gevierd in glitters, confetti en slappe lachbuien.
We stonden samen op het podium met carnaval, als de Flauwe(r)girls. En wat waren we flauw, op de allerbeste manier.
We zongen met volle overgave, lachten uitbundig en sleepten prijzen in de wacht alsof we er professionals in waren.
Er was eten, wijn en likeurtjes, met avonden waarop mascara vervaagde en de gesprekken nooit leken te eindigen.
We dansten op de kermis, en dachten geen moment aan morgen. Dat was vriendschap in zijn puurste vorm: gewoon zijn, zonder nadenken, met elkaar.
En ook de kleine, spontane momenten tussendoor: bij elkaar op de thee of een wandelingetje in de avond. Het zijn die stukjes die het leven zachter maken,
die bewijzen dat vriendschap niet altijd groot hoeft te zijn om alles te betekenen.
En toen verhuisde ik.
En ineens werd samen zijn iets wat gepland moest worden, iets wat niet meer vanzelf gebeurde.
Het leven kwam ertussen, en soms lijkt afstand houden makkelijker dan verlangen. Alsof je minder mist als je niet te veel voelt. Maar dat is natuurlijk niet waar.
Ik mis het.
De fijne gesprekken, het dansen, het zingen, het samenzijn. De blik van herkenning midden in de chaos, het lachen om niets, het weten dat alles goed is zolang we samen zijn.
Toch geloof ik dat echte vriendschap niet breekt, ook niet als de kilometers ertussen komen. Ze leeft door in herinneringen, in een carnavalsnummer dat ineens voorbij komt, in een foto, in een grap die alleen wij snappen.
Dus op jullie, mijn lieve vriendinnen, mijn Flauwe(r)girls, mijn feestteam, mijn spiegels, mijn ankers, mijn thuis. Ik mis jullie, maar ik draag jullie in mijn hart.In elk lied dat begint met lachen, en eindigt met liefde.
ZOLDERVONDST
Op zolder, tussen dozen vol herinneringen, vond ik ze:
oude schoenen van Antoni zijn negentig jarige oom.
Versleten leer, zachte zolen, elk kreukje een echo van een leven dat bijna een eeuw omspande.
Ik kon ze niet bewaren, maar ik wilde dat ze bleven bestaan. Dus maakte ik een foto. Een stille poging om iets tastbaars van hun aanwezigheid vast te leggen,
om hun verhaal te bewaren, ook al lopen de voeten die ze ooit droegen niet meer.
Ze zijn weg uit het huis, maar op de foto blijven ze: een herinnering aan dagen, straten, kamers, aan stappen die ooit gingen en nu zachtjes in de tijd doorgaan.
Schoenen kunnen niet spreken,
maar in hun kreukjes en veters zit een leven. Een paar oude schoenen die blijven doorleven, zoals herinnering dat ook doet.